Bunchalar kirsan ey pokiza yurak?!
Блог им. idrokuz“Эмас осон бу майдон ичра турмоқ, Навоий панжасига панжа урмоқ”. Ҳа, ижод майдонида қалам кўтариб турмоқ, унга муносиб бўлмоқ жуда мураккаб, қийин ҳолат.Журналистика йўналиши соҳа тадқиқотчиларининг фикрича энг хавфли ўнта касбнинг биттаси. Ҳаммамиз ҳам ана шу “қил кўприк” устида эканмиз, синиб кетмаслик, оний умрда ўздан яхши ном қолдира олиш учун қўлига қалам олган ижодкорнинг юраги тоза ва катта бўлиши шарт. Бунинг тагида эса мардлик ётади. Соҳадаги мардликни камтарлик ва ўзи кабиларга ҳурмат, қалами ўзидан кучлироқ ҳамкасбларини эътироф қила билиш билан изоҳлайман. Шу ўринда ўз камчиликларини тан ола билиш ҳам керак. Масалан мен, ҳалигача беихтиёр имло хато ўтказаман, грамматикада ҳам оқсаган ҳолатларим учрайди. Мияда фикрлар кўп аммо тарқоқ. Тизгинлашга қийналаман. Аммо муҳими, мавжуд камчиликларимни тўғирлаш баробарида фикримни баёнлаш, ўз қарашларимни ўз қаламим орқали ҳимоя қила билишимда, деб ўйлайман. Мустақил позициясига эга бўлиш инсоннинг эътиқодидан далолат беради.
Ютуқларига маҳлиё бўлиш аввало ижодкор табиатига хос. Дунёни сув босса тўпиғига чиқмайдиган ўрдак ҳам шу қалам аҳли. Барчаси ўзи учун бир олам. Аксариятида эса дилгирлик кайфияти аск этади. Гўё дунё ундан қарздор, ҳеч ким уни тушунмайди, телбалар орасида якка ақл соҳиби ўзи. Уларнинг кўпчилигида нафақат бошқалар ўз ҳамкасбларнинг ютуқларига нисбатан ҳам нафрат, кўролмаслик хислари кўпчиб туради. Ўзича чиройли ташбеҳлар қилган ҳолда ҳамкасбининг ажойиб ғийбатини қилаётган қаламкашларни кўрганмисиз? Балки бундай йиғинчалар иштирокчиси ҳам бўлгандирсиз. Шу соҳада бўлсангиз, кўп кўргансиз, биламан. Ишонч хосил қилишни истаганлар учун эса, ана “сквер” – Мустақиллик майдони. Бир томони “газетний”, бир томони “журналний” зданялар. Метродан чиқишингиз билан ёзувчилар уюшмаси ҳам бўларди аввал…Пойтахтда қалами орқали нон топаётган кишиларнинг асосий қисмини шу атрофда учратасиз. Сатрлари билан хаёлида дунёни забт этиб бўлиб, турмуш аталмиш майда эрмак учун шунчаки ишга келиб кетаётган даҳолар макони. Уларнинг аксарияти моддий тақчилликни емишдан тақаво қилишга менгзаб, тушликда кайфият учун бир пиёла “ваҳдат майи” билан кифояланадилар. Ҳа, дарҳақиқат уларнинг кўпчилигида чинакам даҳоликка етарли истеъдод бор. Аммо дағал дунё нозик қалбларига сиғмаётгани учун ҳам уларнинг истеъдодлари бир қараганда тушунарсиз изтиробларга қоришиб, йўқолиб боради.
Ўз устозларим орасида ҳам минг афсуски шу тоифага мансублари борлиги менда ачиниш ҳиссини уйғотади. Шогирдлари ичида уларнинг йўлидан кетаётган ёш истеъдод эгалари эса инчунун. Барча соҳаларда ҳам бир-биридан ўзишга интилиш бор. Лекин ижод аҳли орасидаги кўролмаслик иллати, ўзидан аввалги ўтганларнинг фазилати қатори салбиятларини ҳам мужассамлаштириш, фикрий қарамлик ва ёки “доҳиёна қайсарлик” каби носоғлом қарашлар келажак авлодларни заҳарлайди. “Қачон халқ бўласан, эй сен оламон”, дея дунёдан кўнгли ярим ўтган Чўлпоннинг ҳам умуммаънода айтган бу сатрлари аслида ўз доирасига ҳам тегишли эди. Усмон Носир, Абдулла Қодирий, Маҳмудхўжа Беҳбудий, Фитрат, Мақсуд Шайхзода, Боту, Рафиқ Мўмин каби боболаримизнинг заволида ўз доирасидаги замондошларининг имзолари ҳам аҳамиятли бўлганлигини тарих вароқларидан ўқиганмиз.Халқ шоирлари, ёзувчиларимиз ва ҳатто айрим журналистларимизни бугунда дунё аҳли танийди. Лекин тан оладими? Адабиёт йўналишида “Нобел” мукофотигача Ўрта Осиёдан Чингиз Айтматовгина етиб борди. Қардош даҳони камситмаган ҳолда айтмоқчиман, нима бизда “Қиёмат”, “Жамила”, “Оқ кема” каби асарлар ёзилмадими ёки ўз асарида юксак ғояларни илгари сурган адибларимиз йўқми?..Албатта, бор! Керагидан ҳам кўп, ҳатто. Аммо тасаввур қилинг, жаҳон адиблари қўмитаси халқаро даражадаги мукофотга Ўзбекистондан биргина номзод кўрсатишларини сўраб, ёзувчилар уюшмасига расмий мурожаат қилди. Нима бўлади?.. Томошани ўшанда кўрасиз. Ҳамма бир-биридан зўр, ҳамманинг ижоди бир-биридан аъло. Ҳеч ким ҳеч кимга йўл бергиси келмайди.Ғайрлик, кўролмаслик, шубҳа ва тарқоқлик бор экан, миллий публицистиканинг ҳар қандай соҳаси бўлмасин умумжаҳон даражасида кўтарила олмайди. “Еврей еврей-да” деймиз яҳудийларни. Аслида улардан ўрнак оларли жиҳатларимиз ҳам кўп…“Мастлик ростлик”, дея бекорга айтишмаган. Ўн йилдан зиёд вақт ўтган бўлсада бир воқеа ҳеч эсимдан чиқмайди. Мактаб ўқувчисиман. Барчамиз билган халқ шоиримизнинг туғилган куни тадбирида “Дўрмон”да чой ташиш хизматидаман. Айни базм авжига чиққан пайтида атрофдан ўзига бошқа овунчоқ тополмаган бир халқ ёзувчимиз мени олдига чорлади. Мусиқанинг авжидан овози яхши эшитилмагани учун у киши елкамга қўлини қўйиб, мени ўзига тортди ва бир қўли билан саҳнага ишора қилиб, “дил ёрди”: “Бу одам… Бу одам, одам эмас! Нега бунча мақтайдилар уни! У ҳеч ким эмас-ку, аслида. Бунча ҳурмат, бунча эътибор нега?”.
Тўғри, ўшанда севимли ёзувчимиз ҳушёр ҳолатда эмасди. Унинг бу сўзлари замирида кўролмасликдан анча юқори турувчи ва мен ўшанда тушунишим мумкин бўлмаган ҳиссиётлар яшириндир, эҳтимол. Ҳозир у киши орамизда йўқ. Аллоҳ раҳмат қилган бўлсин. “Нобел” олмаган бўлсада, у кишининг ўлмас асарлари миллий адабиётимизда то абад ўрин олганлигига ишонаман.Айтмоқчи бўлганим эса, буюклар орасида кузатган бу ҳолатимни кейинчалик фаолиятим давомида ҳам кўп кўрдим. Ижодингга биргина илиқ фикр ёки камчилигингни юзингга айтиб, аниқ айбингни исботлаб бериб, дўстона маслаҳат берадиганлардан кўра ҳеч бир изоҳ бермай, истеъдодингни нолга тенглайдиган ва ёки орқангдан тош отадиганлари кўпроқ учрар экан.Ўн тўрт ёшимда энг катта устозим Озод домла Шарафиддинов билан учрашганимда, у киши болаларча ёзган қораламаларимни кўзда кечириб, “Янада кўпроқ китоб ўқисанг, тил ўргансанг, сендан адабиётчи чиқиши мумкин”, деган эдилар. Буюк мунаққиднинг ана шу “мумкин” дея билдирган фикрлари менинг кейинги ҳаёт йўлимни белгилаб берди. Ўша пайтда Ўзбекистон халқ шоири Ҳалима Худойбердиева ўз бағриларига олиб, илк шеърий китобимга оқ йўл бериш баробарида камчиликларимни бирма-бир кўрсатиб, кейинчалик менга жуда ас қотган катта сабоқ бердилар. Тўгаракда севимли ёзувчимиз Тоҳир Маликдан олган дарсларимдан ҳам беҳад миннатдорман.
Шу ўринда, ўн тўрт-ўн беш ёшида лицей ётоқхонасида яшаб, хаваскор сифатида вақтли матбуотга ёзганлари ортидан “қалам ҳақи” олиб, пойтахтда мустақил яшаётган гўдак Абдулла Қодирийнинг “Ўткан кунлар”и, Чўлпоннинг “Кеча ва кундуз”идан таъсирланиб тақризлар ёзсаю, ўзига ҳали бегона бўлган бу оламнинг маълум маънодаги дарғалари, муҳаррирлари қўлёзмани унинг юзига отишса, буни қандай изоҳлаш мумкин? Бу ёшдаги гўдак ҳатто жиноят қилган тақдирда ҳам қамамайдилар-ку?!.Бугун ижод, бугун журналистика янги босқич остонасида. Муҳит кўринмас кишанлардан деярли ҳоли. Имконият тақдим этилган. Ундан қандай фойдалана олиш эса фикри тиниқ, эътиқоди мустаҳкам, юраги катта биз қаламкашларнинг ўзимизга боғлиқ. Фақат бу янги остонага оқ ва кенг кўнгил, шукр ва фикр, мустаҳкам ишонч ва эътиқод каби фақат ижобий ҳислатлар билан қадам босайликки, ҳасад, кўролмаслик, қўрқоқлик каби тушкун кайфиятлар ортда қолсин.Асосли гапларни ёзаётган қалам эгаси турли таъна-дашномлардан қўрқиши керак эмас. Чўчидими, умуман ёзмай қўяқолгани фойдалироқ. Адабиётдаги ўртамиёналик маддоҳлик, ўқувчининг вақти ва қоғоз уволидан ўзга нарса эмас.Айтиш керак гапни айта олсак, янги давр бошлай олсак, аслида бизга “Нобел” ҳам керак эмас.
Аlisher ABDUMALIKXON,
IDROK.UZ uchun maxsus.